Helaas kun je kinderen niet beschermen tegen rouw, verlies en pijn. Wel kun je ze leren er mee om te gaan, ze troosten en ruimte geven om hun eigen ervaringen, op eigen wijze, te verwerken. Soms mag ik kort na een overlijden meekijken over hun schouder en adviseer ik de ouder(s) en/of verzorger(s). Bij andere kinderen ondersteun ik wanneer ze last krijgen van hun verdriet. In de praktijk zie ik vaak dat dit zich uit in gedrags-, slaap- of concentratieproblemen. In mijn praktijk vertellen kinderen bijvoorbeeld dat ze bang zijn om alleen te zijn (verlatingsangst), buik-/hoofdpijn hebben of zich zorgen maken dat er nog meer mensen doodgaan. Ik help kinderen met hun verdriet op een manier die past bij hun leeftijd en ontwikkelingsfase.
Rouwbegeleiding kinderen
Rouwbegeleiding kinderen
Kinderen rouwen op speelse wijze. Het ene moment is het verdriet er of stellen ze indringende vragen, terwijl ze een paar seconde later opgaan in hun spel. Afhankelijk van hun leeftijd en ontwikkelingsfase reageren ze op het overlijden. Tijdens een aantal individuele sessies help ik kinderen door met ze te praten, maar ook te spelen, knutselen en/of lezen. De begeleiding start met een intakegesprek met de ouder(s)/verzorger(s). Na vier sessies volgt er een evaluatiegesprek aan de hand van een pedagogisch onderbouwd verslag. Soms zijn vier sessies voldoende en kunnen ouder(s) en kind weer verder. Mocht dat niet het geval zijn dan kan er vervolg worden gegeven aan de individuele begeleiding, maar er zijn ook andere mogelijkheden zoals gezins- of groepsbegeleiding.
Gezinsbegeleiding na overlijden
Als een van de gezinsleden overlijdt heeft dit invloed op de gezinsdynamiek. Kinderen zijn gevoelig. Ik zeg altijd dat ze worden geboren met “voelsprietjes”. Ze voelen het verdriet, maar weten niet hoe ze hier woorden aan kunnen geven. Soms gaan kinderen extra lief doen terwijl anderen juist de grens opzoeken. Het is als ouder(s) steeds aftasten wat het beste werkt. Het kan fijn zijn als een professional meekijkt en advies geeft. In mijn praktijk help ik gezinnen tijdens een aantal gezinssessies. Tijdens die sessies zie ik regelmatig dat een kind tijdelijk de rol van een ander gezinslid op zich neemt. Het is een natuurlijke reactie die vaak spontaan weer verdwijnt. Blijft het gedrag langer aanhouden dan leidt het vaak tot spanningen ondanks de mooie intentie om elkaar te helpen en te troosten.
Hoe vertel je aan jonge kinderen dat dood gaan echt voor altijd is? In mijn praktijk voerde ik een bijzonder gesprek met een meisje van 6 jaar. “Tineke, weet je dat sommige mensen echt heel lang kunnen blijven slapen? Ik zeg nee dat kan helemaal niet, want dat betekent dat je dood bent gegaan. Ze geeft het niet op.. maar er zijn mensen die denken dat het wel kan, echt waar hoor! Ik ga iets verder in mijn uitleg en vraag of ze nog weet dat toen haar papa dood ging, hij ook heel koud was geworden. Ja, dat weet ze nog wel. Maar van koud kun je toch ook wel weer warm worden. Dan doe je toch gewoon een trui aan. En trouwens, mijn bed is het warmst van allemaal.”
Lotgenotencontact bij rouw
Het is fijn om te ervaren dat er andere kinderen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Wat is hun verhaal? Hoe gaan ze met hun verdriet om? Tijdens de bijeenkomsten wordt naar elkaars verhaal geluisterd. Kinderen leren anders om te gaan met de situatie en horen dingen die ze zelf niet hadden kunnen bedenken. Er zijn verschillende leeftijdsgroepen. Er is een groep voor kinderen tussen de 8 en 12 jaar en eentje voor jongeren tussen de 12 en 16 jaar. De groep komt zes keer samen en bestaat uit minimaal 4 deelnemers.
De eerst volgende groep start op vrijdag 11 oktober van 15.30 uur tot 17.00 uur.
Heb je interesse? Stuur een mail naar info@praktijkverliesbegeleiding.nl
