Alleen rouwen is alleen helen, samen rouwen is samen helen.

Sinds ik jong was, was rouwen al een moeilijk concept om te bevatten. Een concept dat realiteit werd
toen ik mijn vader plots verloor in april 2021. Sindsdien ben ik bezig geweest om een leven op te
bouwen waarin hij nog met ons is, ook nu hij niet meer met ons is. Een leven waarin er ruimte is om
hem te benoemen, en waar er ruimte is om de pijn te voelen. Maar vooral streef ik naar een leven
waarin hij stroomt door alles wat ik doe, zodat we samen streven naar onsterfelijkheid. De
onsterfelijkheid die ik hem zo had gegund.

Rouwen was een proces wat ik niet alleen had kunnen doen. Door het plotse verlies van mijn vader,
miste ik een stukje afsluiting. Er zijn nog zo veel dingen die ik had willen zeggen als het had gekund. Ik
had hem willen bedanken, hem een knuffel willen geven, hem willen vragen of hij bij me had kunnen
blijven en of hij me, als het dan toch zijn tijd was, wilde laten weten hoe het is daarboven. Het
verliezen van mijn vader was een eenzame strijd. De eerste paar weken werden we overrompeld met
berichten, bloemen, bezoeken en kaarten. Maar het leven gaat door, voor iedereen die niet zojuist
een vader of partner verloren was. Toen de pijn begon te dalen, was het stiller dan ooit, qua
berichten en bezoeken dan, mijn hoofd daarentegen maakte overuren. Rouwen kon me niet snel
genoeg gaan, ik probeerde mezelf af te leiden met school en andere bezigheden, maar niets mocht
baten. Je kunt je rouwproces niet versnellen, het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat.

Een aantal maanden na het verlies ben ik bij Tineke terecht gekomen, zij heeft mij de juiste
handvaten gegeven om te kunnen omgaan met het verlies. Handvaten die ik zocht en nodig had,
handvaten die niemand anders mij had kunnen geven. Een tijd terug ontving ik een email van Tineke,
de email bedroeg een uitnodiging voor de ‘back-in-time picknick’ voor jongeren tussen de 18 en 30,
die een ouder zijn verloren. En ik liet haar weten dat ik er bij zou zijn. Het was fijn om met anderen
het gesprek aan te kunnen gaan, jezelf niet schuldig te hoeven voelen om te praten over het verlies.
Het was fijn om te zien hoe anderen hun leven weer wisten op te pakken, en confronterend om te
zien hoe iedere levensfase weer een nieuwe rouwfase met zich mee brengt. Maar het hielp me
vooral iets af te sluiten, het bracht me rust, herkenning. Ik weet nu dat ik niet alleen ben en dat ik het
ook niet alleen hoef te doen.

Alleen rouwen is alleen helen, samen rouwen is samen helen.

Vera