Verhalen in een doosje

Wat als…. Er speelt vanalles in mijn hoofd, wat wil ik kwijt ( nou ja, dat weet ik wel een kilootje of 40, maar die
hoop heb ik laten varen, het gaat erom hoe je je voelt, het is zoals het is…dat wat ik eet is gezond
met af en toe een uitspatting, maar daar ben ik gelukkig een mens voor)

Ik bedoel meer waar ga ik het over hebben, waar zitten ze op te wachtten? Ik wil wat persoonlijks
vertellen maar ook weer niet te persoonlijk en vooral wil ik niet dat mijn kinderen erover aangekeken
worden etc.etc. Waar ligt die grens? Wat is maatschappelijk aanvaardbaar? Moet ik hiermee de
ruimte in de krant wel mee vullen? Gaat het uiteindelijk over het teruggaan naar de kern?
Uiteindelijk wel, dus daar gaat ie dan..

Wij als mens zijn kuddedieren en willen graag mensen om ons heen, zodat ze voor ons kunnen
zorgen, het geeft een veilig gevoel en vooral, dat wij voor hen kunnen zorgen. Ik zit nu 3 jaar alleen
op de bank, er is geen reet aan kan ik je zeggen nu is er een eeuwig durende discussie blijkbaar
tussen gescheiden zijn, alleen zijn en weduwe/weduwnaar zijn. Daar wil ik het nu niet over hebben,
het is mijn verhaal dus bekijk ik het door mijn ogen (en bril) en luister ik met mijn oren ( en
hoorapparaat) tjee nu ik dit zo type gooi ik mezelf meteen uit de markt, hahaha!

Nu bied ik met niet aan hoor ben geen koopwaar( en zo, ja vast te duur) maar ik beken wel dat het
alleen zijn niet iets voor mij is, ik wil voor iemand zorgen die niet mijn kind is, die aan mijn zijde staat
en kiest voor mij als mens, met zeker mijn niet aantrekkelijke dingen (ja ik laat een scheet), ben niet
de mooiste, ben niet slank etc.etc maar ik ben ik en ik ben een mooi mens als iemand me echt kent
kan hij/zij dat (hopelijk) beamen….zo, daar staat het en tranen springen in mijn ogen als ik dit
neerzet.

Wat een gevecht is dat met jezelf, “wat zullen ze wel niet denken”, de vragen heb je al een vriend, of
..je moet er zeker niet aan denken….of heb je nog nooit een vriend gehad in die drie jaar? Wakkeren
een heel innerlijk gevecht aan, het maakt me onzeker, wanneer doe je het goed, mankeert er iets
aan me, heb ik een te groot eisenpakket dan? Niet dat iemand die weet, weet ik zelf niet eens…hoe
pak je het aan? Hoe kom je deze dagen nu aan een partner? Kan moeilijk met carnaval met een shirt
rondlopen met een vishaak erop en de tekst eronder, ik sla je aan de haak, lijkt me niet de ideale
omstandigheid met carnaval iemand aan de haak slaan. Ik ga echt no way zitten swippen, ieks! Wat
voor engerds krijg ik dan? Hoe pak je het in godsnaam aan en is maatschappelijk ook nog eens
geaccepteerd? Geen idee en zo zit ik dus avonden op de bank als een lamgeslagen persoon die
hersenspinsels maar weer eens af te gaan.

De kids zitten boven en hoeven echt niet mijn handje vast te houden. Dat willen ze wel maar weten
niet hoe, dat is ook niet hun taak dus ik verbied dat en zeg dat ze moeten gaan leven… maar ja als
ouder ben je hun voorbeeld en daarmee hebben ze het niet getroffen.

De middelst zet regelmatig koffie voor zichzelf en ik vind dat heerlijk ruiken…dat wakkert bij mij het
gevoel aan dat ik koffie wil zetten voor mijn partner en zegt zet je geen thee voor jezelf dan? ( want
dat doe ik dus bijna nooit) en dat ik zie dat hij ervan geniet….gewoon aan tafel zit en de krant leest,
samen een spelletje daar kan ik van genieten en dat maakt het leven toch weer wat zinvoller, ik wil
zorgen…maar ook dat hij voor mij zorgt en me laat inzien dat ik op de rem moet ( en de dooie
muizen en levende spinnen weghaalt want gadverdamme dat doe ik dus echt niet he!)

Hoe doe je dat nu als weduwe? De vraag die de laatste week voorbij flitst…moet ik onze trouwringen
afdoen? Pffff moet er niet aan denken en ook meteen de gedachte het is goed wat ik ook kies.
Een heel persoonlijk verhaal dus weer. Ik ben ermee begonnen en ga ermee eindigen, de mens als
kuddedier. Kijk eens om je heen, sla een arm om iemand heen…het is weer vroeg donker. Ga
wandelen en schrijven, kom weer in je oergevoel en dan merk je dat je mensen om je heen nodig
hebt en dat is goed, kies ze uit met zorg en liefde, vooral liefde.

Annemarieke